زغال ها وقتى روشن مى شوند آن ها را بلند کرده و بالا مى برند و مى گذارند بالاى آتشدان قلیان، اما زمانى که هیچ شعله اى با خود ندارند آن را براى چه باید بالا ببرند

ما آدم ها هم همینطوریم اگر یک آتشى، سوزى، دردى، عشقى در وجودمان پدید آمد، خداوند ما را بالا برده و در یک جایگاه رفیع و بلندى قرار مى دهد و ما نیز به وصال او دست مى یابیم وگرنه اصلاً به ما دست نمى زند و نزدیک نخواهد شد.

این است که حضرت امام رحمة الله علیه مى فرمودند:

تا خویشتنى به وصل جانان نرسى

یعنى تا همین که هستى باشى و هیچ عشق و حرارتى پیدا نکنى بالا نمى روى و به وصل او هم نمى رسى، اما وقتى از این خود و خویشتن گذشتى و سوزى پیدا کردى تو را بالا برده و به وصل و لقاى یار خواهى رسید.

ماخذ: سلوک باران _ حجة الاسلام محمد رضا رنجبر